Yürü ve sönsün ışıklar âh ü zâr görsünler

Ah ile parçalanan binlerce nâr görsünler

Goncaya bak toz kırmızı, dudaklar tebessüm

Namludan fırlayan kurşunla nazar görsünler

Dil derdini at bîkarar zülf - i yâr beklesün

Kıyamına râm ol âşık - ı dîdâr görsünler

Varsın şehir intiharını kuşansın, sönsün

Ardın sıra temâşâda kûy - ı yâr görsünler

Hak’tan cevr ü cefâ lutfdur, Kerem olur gelir

Dağların feveranında salâlar görsünler

Şair

gün

çekti ıslaklığını kaldırımlardan

bahar vurgunu kuşlar havalandı semaya

sonra

insanlar

ellerinde flamalar, savruk yeminler, gazeteler

niyetlendiler mevsimin farkına varmaya

yağmur altında ıslanmaya

şair

baharla aldatmaya niyetlendi insanları

caddeler

vurdu en çetin muharebe alışkanlığıyla

şaire

alnında mağlubiyetten kalma dövme

yağmur serinliğinde bir inat doldurdu

avuçlarını

şair

avuçlarıyla mesh etti gökyüzünü

saçlarına sarkan bulutların

aminini duydu şair

Adımın Son Harfi

Adımın son harfinden başlıyorum yazmaya

Girizgâhım harcıma karışan gül teri değil

Sıfırları anlamsız maaş bordrolarıdır belki

Belki ben rengini kaybetmiş bir gecenin

Boşnaklaşan öfkesiyim şiire.

Paltosundan sızan ürkekliği

Yakasından koparan esrik rüzgarları

Aynalar değilim gözlerine bakmaya korktuğu

Adımın son harfinden başlıyorum susmaya

Geçmiş, kara gözlerle irtibatlıdır.

Sustum, yıllarca sustum, susmak okumaktı

Müflis bir tacirin susmalarını duymaktı.

Ültimatomlarla yoğrulan mesailer

Bir ukde koyar gece gündüz

Nedametlerle satır sonlarına.

Çocukluğum geçerdi çocukların gözünden

Kiraladığım bisikletlerle kırlarda meydan okurdum

Dünyalarca dayak yerdim babamdan.

Yatar uyurdum, bisikletim olurdu rüyamda

Uyanır ve kuş uçurduğum

Evi gibi dedemin

Yıkılırdı dünyam.

Adımın son harfinden başlıyorum yıkmaya

Gelişi güzel değil aykırıyım belki

Üzerime yıkılan kirli dünyaya karşı...